مقدمه: بالاخره امسال در اواخر سال میلادی یعنی سال 2021 انتظار ها به پایان رسید و فیلم سینمایی Spider-Man: No Way Home اکران عمومی شد، فیلمی که از ابتدای پروسه ساختش شایعه های زیادی به همراه داشت، از حضور بازیگرانی همچون توبی مگوایر و اندرو گارفیلد در نقش های قدیمی اشان، تا حضور شخصیت های خبیثی که پیش تر از این در فیلم های مردعنکبوتی با آنها خاطره داشتیم. فیلم Spider-Man: No Way Home با تمامی فیلم های مردعنکبوتی قبل تر از خودش فرق دارد و به نوعی می توان آن را آغاز گر فصل جدیدی از سری فیلم های مردعنکبوتی دانست. از همین ابتدای نقد باید بگویم که اگر شما فیلم Spider-Man: No Way Home را ندیده اید از خواندن این نقد خودداری کنید زیرا مقدار زیادی از داستان فیلم برایتان اسپویل خواهد شد، صحبت دیگری باقی نمی ماند با نقد یکی از داغ ترین فیلم های سال 2021 با من امیرعلی آصفی در کمیک فارسی همراه باشید...

حس و حال دورانی که در انتظار اکران فیلم های اونجرز: جنگ بی نهایت و اونجرز: پایان بازی بودیم را به یاد دارید؟ به شخصه فکر نمی کردم که بعد از آن دوران انتظار دیدن اتفاق عظیم دیگری را در دنیای فیلم های ابرقهرمانی روی پرده نقره ای سینما داشته باشم، اما... Spider-Man: No Way Home کاملاً نظرم را عوض کرد. شاید یکی از مهم ترین وجه تمایز های این فیلم با دیگر فیلم های اسپایدرمن هم همین باشد، ما تا کنون انتظار یک فرانچایز بزرگ مانند فیلم های اونجرز و یا جاستیس لیگ را از سری فیلم های اسپایدرمن نداشته ایم ولی فیلم Spider-Man: No Way Home فیلمی است که در آن این اتفاق می افتد! فیلم جدید اسپایدرمن به لطف پدیده مالتی ورس به ما مجموعه ای جذاب از اسپایدرمن های قدیمی محبوبمان و دشمنان جذابشان را هدیه می کند و چه چیزی از این تجربه دلچسب تر؟ بدون شک فیلم جدید مردعنکبوتی از پدیده دنیا های موازی به بهترین نحو ممکن به نفع خودش استفاده می کند و به کمک آن داستان جذاب فیلم نامه اش را برای بیننده به روان ترین شکل ممکن روایت می کند. صحبت راجع به مزایای مولتی ورس را باید برایتان طول بدهم زیرا شما هم مثل من برای این پدیده باید! ذوق زده شوید! استفاده از دنیا های فیلم های مردعنکبوتی کلاسیک (توبی مگوایر) و مردعنکبوتی شگفت انگیز (اندرو گارفیلد) به این معنی است که مارول هیچ داستانی که از روی شخصیت هایش روایت شده را دور نریخته است بلکه قصد دارد از آنها به نفع خودش استفاده کند و در Spider-Man: No Way Home هم ثابت می کند که این کار را به نحو احسنت انجام می دهد! تصور کنید، این بار شاهد حضور مردان عنکبوتی سم ریمی و مارک وب بودیم شاید نوبت بعدی متعلق به فیلم های ایکس-من و چهار شگفت انگیز و... باشد! می بینید؟ همین که ما می توانیم احتمال به وقوع پیوستن این اتفاقات را بدهیم همه و همه به لطف فیلم Spider-Man: No Way Home است و این نکته را می توان خدمت بزرگ این فیلم به دنیای سینمایی مارول دانست!

بگذارید مقداری از ارتباط Spider-Man: No Way Home با مولتی ورس فاصله بگیریم و به روایت داستان مستقل خود فیلم نگاهی بی اندازیم، فیلم دقیقاً از همان جایی شروع می شود که فیلم قبلی به پایان رسید، هویت پیتر پارکر برای تمامی دنیا فاش شده و پیتر از همان بتدای فیلم مشغول دست و پنجه نرم کردن با عواقب این مشکل بزرگ است، فیلم به خوبی فضای دنیایی که هویت یک ابرقهرمان در آن فاش شده است را بیننده القا می کند، مخصوصاً به مخاطبی که این موضوع را بار ها در کمیک های مختلف دیده است و القا کردن این حس به او به کاری مشکل تبدیل شده است، اما Spider-Man: No Way Home از پس این ماموریت بر می آید. این فیلم درست مانند فیلم های قبلی دنیای سینمایی مارول به خوبی حس حمایت شخصیت ها از یکدیگر را به بیننده القا می کند، از شخصیت های مکمل اصلی فیلم های اسپایدرمن یعنی ام جی و ند گرفته تا شخصیت های بزرگ دنیای سینمایی مارول یعنی شخصیت هایی مانند وانگ و دکتر استرنج! این در هم تنیدگی حاصل سال ها روایت داستان های مختلف در دنیای سینمایی مارول است، یکی از عناصر مهم دنیای سینمایی مارول که در تمام آثارش کمک شایانی به روایت داستان فیلم می کند. در حقیقت ما داستان اصلی فیلم را هم مدیون همین تیم آپ پیتر و دکتر استرنج هستیم، زیرا به کمک همین تیم آپ جذاب است که دکتر استرنج سعی می‌کند هر خاطره‌ای را که دنیا درباره مرد عنکبوتی بودن پیتر پارکر دارد پاک کند، اما طلسم به طرز وحشتناکی اشتباه می‌شود. و این موضوع منجر به بروز شکافی در جهان چندگانه شده و در نتیجه راه را برای ورود نورمن آزبورن (ویلم دافو)، اتو اکتاویوس (آلفرد مولینا) و فلینت مارکو (توماس هادن چرچ) از فیلم‌های مرد عنکبوتی سام ریمی و مکس دیلون (جمی فاکس) و مارمولک (ریس ایفانس) از فیلم‌های مرد عنکبوتی مارک وب و صد البته دو مرعنکبوتی این دنیا ها را به دنیای سینمایی مارول باز می‌کند! با دانستن همین قدر از داستان فیلم می توانید بیابید که داستان فیلم هم به طرز معجزه آسایی در عین پیچیدگی روان روایت می شود، مانند دو خط موازی در کنار یکدیگر، در یک خط داستانی پیتری را می بینیم که با عواقب افشا شدن هویتش دست و پنجه نرم می کند و در خط داستانی موازی آن پیتری را می بینیم که برای بازگرداندن خبیث های کلاسیک فیلم های مردعنکبوتی به دنیا های خودشان تلاش می کند. چنین پیچیدگی جذابی را در کدام یک از فیلم های سینمایی ابرقهرمانی سراغ دارید؟ تا به امروز هیچ فیلمی و این قابل ستایش است.

دوست ندارم مانند دیگر منتقدان فیلم Spider-Man: No Way Home مثل یک Fan Girl مدام راجع به یک جنبه از فیلم برایتان صحبت کنم، بگذارید کمی از موسیقی شاهکار فیلم برایتان بگویم، همانطور که به خاطر دارید درست قبل از اکران رسمی Spider-Man: No Way Home آلبوم ساند ترک های آن لو رفت و ما با تم های مختلف صحنه های فیلم آشنا شدیم ولی زمانی که فیلم را مشاهده می کنید می بینید که انگار واقعا این موسیقی بر طبق سکانس های این فیلم ساخته شده است و موسیقی به بهترین نحو در خدمت ابهت بخشیدن به هر صحنه از فیلم هست، از همه جالب تر موسیقی صحنه نبرد پایانی فیلم است که تلفیقی از تمام موسیقی های اصلی فیلم های پیشین مردعنکبوتی و همچنین مردعنکبوتی تام هالند است. ریتم فیلم هم درست مانند یک سمفونی بی نقص روایت می شود، در واقع شما در Spider-Man: No Way Home همزمان دارک ترین و فان ترین فیلم مارول را مشاهده می کنید، فیلم به خوبی توازن بین صحنه های دارک و عمیق و فان و شوخ طبعانه خودش را نگه می دارد و به هیچ وجه اجازه نمی دهد که روند فیلم از ریتم خارج شود. خانم آمیلیا امبروینگ منتقد سایت مطرح IGN در این رابطه در نقد خودش اینگونه نوشته است: " فیلم Spider-Man: No Way Home خیلی راحت بین صحنه‌های خنده‌دار و دردناک جابه‌جا می‌شود. به‌راحتی می‌توان این قسمت را در آنِ واحد خنده‌دارترین و تاریک‌ترین فیلم اسپایدرمنی تاریخ دنیای سینمایی مارول دانست." با تمام این تعریف ها و تمجید ها فقط می توانم بهتان گوشزد کنم که با این ریتم فوق العاده همراه شوید تا یکی از بهترین تجربه های سینمایی/کمیک بوکی عمرتان تجربه کنید.

در پایان این نقد می خواهم به مهم ترین هدف این فیلم بپردازم، شاید با خواندن این مطلب فکر کنید که تمام هدف Spider-Man: No Way Home مطرح کردن ایده مولتی ورس در دنیای سینمایی مارول است، یا دادن شانس دوباره به دو مردعنکبوتی قبلی سینما تا یک بار دیگر مهر خودشان را به دل هواداران قدیمی شان بیندازند، یا هزار دلیل دیگر که ممکن است بعد از دیدن این فیلم آن را نتیجه نهایی فیلم بدانید... اما نتیجه و هدف نهایی فیلم آغاز کردن فصل جدیدی از مردعنکبوتی دنیای سینمایی مارول است، زمانی که صحنه نهایی فیلم آغاز می شود ما در واقع با پیتر همیشگی دنیای سینمایی مارول وداع می کنیم، پیتری که انگار در همین مدت کم بسیار به آن خو گرفته بودیم، اولین بار طی جنگ داخلی با او آشنا شدیم و بعد ها در مبارزه اش با والچر همراهش بودیم، شاهد پیوستنش به تیم بزرگترین ابرقهرمانان زمین و روبرو شدنش با تانوس بودیم و در نهایت... در Spider-Man: No Way Home دیدیم که چطور به بلوغ شخصیتی می رسد و سعی می کند دوباره رو پای خودش بایستد، اما اینبار گم نام، تنها و به معنی واقعی کلمه "پیتر پارکری"!

حرف آخر: اگر بخواهم فیلم Spider-Man: No Way Home را کوتاه جمع بندی کنم باید بگویم که این فیلم به معنی واقعی کلمه یک فیلم "ابرقهرمانی" است و فرق نمی کند که شما در جبهه مارول و یا دیسی باشید، باید این فیلم را تماشا کنید! اگر طرفدار دو آتیشه اسپایدرمن هستید از بین تمامی 8 فیلم اسپایدرمن این فیلم قطعاً محبوب ترین فیلم شما خواهد شد. فیلم اسپایدرمن راهی به خانه نیست در عین دوست داشتنی بودن دلخراش ترین اتفاقات زندگی اسپایدرمن را به شما نشان می دهد و کاری می کند که در پایانش حال دل همیشگی شخصیت پیتر پارکر در کمیک هایش را متوجه شوید. در پایان بگویم که اگر شما از شخصیت اسپایدرمن متنفر هستید این فیلم برایتان "سرگرم کننده"، اگر صرفاً طرفدار دنیای سینمایی مارول هستید برایتان "تجربه ای جذاب" و اگر طرفدار دو آتیشه اسپایدرمن هستید برایتان یک "شاهکار" خواهد بود.

امتیاز: 9.5 از 10

نویسنده: امیرعلی آصفی